Veda..

Bugün çok ama çok acı dolu bir gündü bizim için, bir kaç gündür hasta olan Duman bizi bırakıp gitti. Kötü bir şaka yaptı. Nefes alıp vermekte zorlanan, yemek yemeyen Duman veterinere gidemeden sabah kapının arkasında yatmış hayata veda etmişti. Her zaman yatan Dumanı aradan geçen dakikalardan sonra gidip baktıgımda ölmüş olduğunu buz gibi vücuduna değdikten sonra anladım. Bütün gece çok geç saatlere kadar onunla yerde oturup sevdim, konuştum, nefes alıp vermede zorlanıyordu, vücudunun soğuk olduğunu hissedince sabahlığımı üstüne örttüm, yemek verdim ama kafasini çevirdi, istemedi, anlamiştim çok hasta olduğunu sabaha seni doktora götüreceğim bebeğim dedim ama olmadı..Aşıları olacaktı periyodik üstelik. Gece çocukların odasına yatmış ve yere kusmuş sonrada koridora yatmış son olarak. Çocuklar ve biz sabahtan akşama kadar ağlamaktan gözlerimiz şişti. Her yerde onun hatırasi var, onu hiç unutmayacagiz. Bir insandan çok daha anlamlı ve değerliydi Duman benim icin, onu Turkiye´den getirmiştim 10 yıl önce Cem e hamileyken, abimin hediyesiydi bize, çocuğum gibiydi, benimle ağladı, benimle güldü. 6 sene önce 20 Mayıs tarihinde kollarımda ölen babamdan, dört kez kötü sonuçlanan hamileliklerimden yıllar önce evimde çıkan yangında ölen kedimden sonra o kadar acı verdiki bana kelimeler yetmez anlatmaya..Canım Dumoş´um seni çok özleyeceğiz bebeğim, bakışların, oyunların, gittigimiz yerler hep bizimle olacaksın..Bugün ambulansla götürdüler seni ama sen kalbimizde her zaman bizimlesiın..

SENİ ÇOK SEVİYORUZ DUMAN